We lijken weer eens aanbeland in de subcategorie “veel te goed bewaarde geheime”: deze zangeres werd in Wales geboren en had Ierse ouder, die op hun beurt meer dan een beetje doordrongen waren van Ierse traditionele muziek. Dat is natuurlijk een klimaat, waarin je haast vanzelf de branche binnenrolt: eerst in het pubcircuit, later aan het hoofd van haar eigen band Mooncoin in de clubs. Een verhuis naar Schotland later, en een regionale naambekendheid in en om Edinburgh met de band Malin Head, effenden de weg voor een eigen band onder haar eigen naam: voorprogramma’s van The Waterboys, Alan Stivell, Loudon Wainwright III en Richard Thompson volgden, net als de grootste festivals in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Italië, Oostenrijk, Israel en Australië. Weliswaar allemaal in de folk-sectie, maar ze zorgden er wel voor dat de naam van Lorraine beetje bij beetje gemeengoed werd, althans in de al genoemde landen. Daarmee heb ik meteen ook gezegd dat de Benelux nogal schromelijk vergeten werd, een spijtige vaststelling, waaraan met deze nieuwe plaat -haar vijfde- geremedieerd kan worden.

Nu ik een achttal luisterbeurten ver ben, kan ik met gerust gemoed een aantal ijkpunten aangeven: de eerste naam, die ik voelde passeren, is die van Sally Barker. Waar opener “The Secret to Everything” van verre herinneringen oproept aan de stemkleur van Annie Lennox, gaat het vanaf het passend getitelde “Heavenly Voices” resoluut de richting van Barker en Mary Black uit: singersongwritergetinte folk met soulinvloeden en discrete toefjes pop.Het hele dozijn songs van de plaat is door Lorraine zelf geschreven en wordt mee in de juiste muzikale plooi gelegd door de gitaar van oude getrouwe Sean Whelan, de percussie van virtuoos Cormac Byrne en vooral het fluit- en percussiewerk van multi-instrumentalist Steafan Hannigan. Let wel, dat zijn slechts enkele namen uit een heuse batterij van passerende muzikanten. Song per song werden de juiste muzikanten aangetrokken om de totaalklank die Lorraine voor ogen had, zo perfect mogelijk te benaderen en dat is kennelijk gelukt. Ik tel bijvoorbeeld vijf verschillende pianisten, wat de zaken niet vergemakkelijkt, maar wel bijdraagt tot een heel breed klankenpalet.

Aan de al genoemde ijkpuntnamen mag ik ook graag nog die van Sandy Denny toevoegen: ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat Lorraine ook van die Grande Dame één en ander opgestoken heeft, wat natuurlijk niet verwonderlijk is en allerminst als negatief beschouwd mag worden: we hebben allemaal “onze” voorbeelden, waar we ons, bewust of niet, aan spiegelen. In het ronduit prachtige “Gypsy Soul” wordt de stem van Lorraine heerlijk ondersteund door bijzonder fragiel, ragfijn gitaarspel, dat de song richting Janis Ian duwt, terwijl de shuffelende afsluiter “Minor to Major” mij aan vroeg werk van Nanci Griffith doet denken. Ergens las ik dat Lorraine Jordan wellicht een boodschappenlijstje zou kunnen laten zingen en dat dat dan nog goed zou klinken. Ik zou daar eerder een telefoonboek van maken…. Samengevat: bijzonder knappe plaat van een geweldige zangeres, die ook nog eens al haar liedjes zelf schrijft!

(Dani Heyvaert)